Nokia N73
კანზე ჭიანჭველები დათარეშობენ, სისხლი მდის.
წითელი ლოყა,
ბავშვობის რძისფერი ნოსტალგია, ვარ მწვანე.
ქარი ქრის, ჩემი ციფრული პერსონა პიქსელებად იშლება, ყვავილებს მტვრად ედება. არ გამიშვა ხელი,
არ დამკარგო აპლიკაციების უსასრულო მორევში.
ანგელოზური სევდით მორთული თეთრეული – კეთილი იყოს ქალურობის გაზაფხულობა. წვნიანი ვნება,
წითელი ხალიჩის ეროტიული მელანქოლია.
შუშხუნა ოფლში ამოვლებული თეძო ქალაქების თეთრ ბინებში დაიარება და თან დააქვს გადანასკვულ სხეულთა ცეკვა.
ხარბი თვალები დაჰყვებიან ობობების მოქსოვილ კაბას, და რა სურს კაბას?
გადაყვლეფილ ლოყაზე მოკალათებული ფოსო, დანესტილ მელოდიას აყოლილი.
ჩიტებს ოთახში მოაქვთ ლექსი,
რა ფორმატში შევინახო – ამოირჩიე.
იმპულსი
ამოზელილი ცემენტის გალოკვა, საშლელის ჩაკბეჩა,
იმპულსი.
შიგნით წვნიანი ატმის გემო დამხვდება, ჩაის მომიდუღებს,
შუბლზე მაკოცებს.
მოწყობილობა, რომელიც ჭიანჭველას დედას ჩემს მაგივრად აპოვნინებს. ის, რასაც არ ვაკვირდები არ იტვირთება.
ფორთოხლის თვალები, ჟოლოს მძივები,
ნუ გეშინია, ეს არის ჩემი ბუნებრივი მდგომარეობა.
ტუტორიალები იმის შესახებ თუ როგორ დაივიწყო ყველაფერი, რაც გისწავლია. ჩიტი, გოგო – ლამაზი ნადავლი.
გამოთვლებში მოქცეული ბარძაყები, აკვარელის ფერადი აბები,
ჩემი მუხლები, ჩემი მოკლე კაბა.
გამზეურებულ თეთრეულში ჩაფლული ჩვილები, რომლებსაც რძის სუნი ასდით, იმპულსი.
იისფერი სურვილი
„Hey, computer. How does it make you feel?’
კომპიუტერები.
პიქსელებად გადაშლილი მკერდი, ყურსასმენებში გაჟონილი კვნესა.
აპლიკაციებმა იციან ყველა სიზმარი, ყველა გამოღვიძება. ანარეკლებში ჩნდებიან და ქრებიან მისი ოქროსფერი მხრები, ოთახი არის ხანდახან ლურჯი, ხანდახან მრგვალი.
თათარაში ამოვლებული წითელი ფრჩხილები, სველი ფრჩხილები.
მთვარის შუქზე მოცეკვავე მარგალიტებით დახუნძლული ქალი. ზედაპირები – თიხის, მეტალის, ხის,
ზედაპირებზე – არეკლილი დაცემული ანგელოზები, გიგანტური ფრთების სტრიპტიზი.
შელოცვა ციფრულად, შელოცვა იაფად,
ეკრანიდან გადმომდნარი რეკლამების სენტიმენტები. წელზე დატოვებული კოცნა,
ბანალური მეტაფორები. ყველაფერი რაც ითქვა, ყველაფერი რაც უგრძვნიათ, აქ არის.
„Hey, computer. How does it make you feel? Do you like my poetry?”
კომენტარის დატოვება