თარგმნა საბა თოდუამ
ნუ შეგრცხვება
ერთ ღამეს, შენი ეზოს
მყუდრო სიბნელეში სეირნობისას
დიდ მრგვალ სინათლეს მოგიშვერენ
და შენს უკან გაჩნდება კედელი, რომელიც აქამდე არასდროს გინახავს.
უეცრად გაიგებ, რომ დამნაშავე ხარ და გაქცევას აპირებდი.
შენ არასწორად წაიკითხე
კომპლექსური ინსტრუქციები,
შენ არ ხარ წევრი, შენ დაკარგე
წევრობის მოწმობა ან არც არასდროს გქონია. გაიგებ, რომ ისინი ყოველთვის აქ იყვნენ და თვალი ეჭირათ შენს წიგნებზე და წერილებზე, ჯიბეში ხელებს გიფათურებდნენ და გაყურადებდნენ საძინებელში. მიუხედავად იმისა, რომ სასირცხვილო არაფერი ჩაგიდენია, მათ ენდომებათ, შეგარცხვინონ.
მათ ენდომებათ ეხვეწო და იტირო და უთხრა, რომ შენც მათნაირად უნდა გეცხოვრა.
და როცა მათი მოწოდებული ფურცლების კითხვისას იტყვი, რომ გრცხვენია, გაქრება სინათლე შენი შექმნილი ისტორიიდან.
შენი დევნა აღარ დაჭირდებათ. თავად აედევნები შენდობისთვის. ისინი არაფერს გაპატიებენ. მათ წინააღმდეგ ძალა არ არსებობს. მხოლოდ გულწრფელობა, მათთვის უცხო შინაგანი სიაშკარავე, შეურცხვენელი, რომლისაც მათ არაფერი გაეგებათ. მზად იყავი. როცა მათი სინათლე ამოგარჩევს და კითხვები დაისმება, უთხარი მათ: “მე არ მრცხვენია.” მკვეთრი ჰორიზონტი შემოგერტყმევა. მერცხალი საღამოს ფრენას გორაკის კენწეროდან დაიწყებს.
ისინი
გხედავ, მანდ დაბლა
მწვანე ფოთლებში
თეთრთმიანო,
მწიფე ჟოლოს რომ კრეფ
და ვფიქრობ: “ორმოცდაორი წელი!”
ჩვენ მე და შენ ვართ, რომლებიც ერთხელ ისინი იყვნენ, ვინც ახლა გვახსოვს.
კომენტარის დატოვება