თარგმნა: ანრი კიკნაველიძე
მაშ, მოდი, წავიდეთ, შენ და მე,
სწორედ მაშინ, როცა საღამო გაიშხლართება ცაზე,
როგორც ეთერით გაბრუებული პაციენტი მაგიდაზე;
წავიდეთ, გავიაროთ ნახევრადდაცლილი ქუჩები,
ერთღამიანი იაფი სასტუმროები,
უძილო ღამეების მობუტბუტე თავშესაფრები
და ნახერხმოყრილი რესტორნები ხამანწკის ნიჟარებით:
ქუჩები, რომლებიც იწელება დამღლელი კამათივით
რომელსაც ბოროტი განზრახვით
მიჰყავხარ დაუძლეველ შეკითხვამდე…
„რა არის ეს?“, მოდი, არ ვიკითხოთ,
წავიდეთ, ვესტუმროთ.
ქალები ოთახში შემოდიან და გადიან,
მიქელანჯელოზე ჰყვებიან.
ყვითელმა ნისლმა, ზურგს რომ იფხანს ფანჯრის რაფაზე,
ყვითელმა კვამლმა, დრუნჩს რომ იფხანს ფანჯრის რაფაზე,
ენით გალოკა საღამოს კუთხეები,
შეჩერდა სადინართან გაჩენილ გუბეებთან,
ბუხრების ჭვარტლი ზურგზე დაიფინა,
უეცრად ისკუპა, ტერასასთან ჩაირბინა,
და რომ დაინახა, ოქტომბრის ნაზი საღამო იდგა,
სახლს ერთგზის შემოეხვია და მშვიდად დაიძინა.
და მართლაც, იქნება დრო
ყვითელი კვამლისთვის, ქუჩას რომ სრიალით მიუყვება
და ზურგს იფხანს ფანჯრის რაფაზე;
იქნება დრო, იქნება დრო
რომ შეამზადო სახე იმ სახეებისთვის, რომლებიც შეგხვდება;
მოკვლის და შექმნის დროც იქნება,
დრო ყველა საქმისთვის და ხელებისთვის დღეები,
რომლებიც იღებენ შეკითხვას და ლანგარზე გიდებენ;
შენთვის და ჩემთვისაც იქნება დრო,
ჯერ კიდევ იქნება დრო ასჯერ ყოყმანისთვის,
ასი ხილვისთვის და ასჯერ შესწორებისთვის,
ვიდრე დადგება ჩაის და ნამცხვრის დრო.
ქალები ოთახში შედიან და გამოდიან,
მიქელანჯელოზე ჰყვებიან.
და ნამდვილად იქნება დრო,
რომ საკუთარ თავს ვკითხო, „გავბედო? გავბედო?“
უკან დაბრუნების და კიბეზე ჩასვლის დრო,
თმებს შორის, შუაში, მელოტი ლაქით —
(იტყვიან: „როგორ შეუთხელდა თმები!“)
ჩემი დილის ქურთუკი, ჩემი საყელო ნიკაპს მიბჯენილი,
ჩემი ყელსახვევი მდიდრული და სადა, ქინძისთავით მიბნეული —
(იტყვიან: „როგორ გამხდარა მისი მკლავები და ფეხები!“)
გავბედო თუ არა
სამყაროს შეწუხება?
ერთ წუთში ეტევა
დრო გადაწყვეტის და შესწორების, რომლებიც ერთ წუთში შემობრუნდება.
რადგან ყველა მათგანს უკვე ვიცნობ, ვიცნობ ყველას:
ნაცნობია ჩემთვის საღამოები, დილები და შუადღეები,
ჩემი ცხოვრება გამოვზომე ყავის კოვზებით;
ვიცი ხმები, რომლებიც სასიკვდილო დაცემით კვდება
როცა მოშორებით ოთახიდან ისმის მუსიკის ბგერები.
ჰოდა, როგორ გავბედო?
და უკვე ვიცნობ ამ თვალებსაც, ვიცნობ ყველას —
თვალებს, რომლებიც ფორმულირებულ ფრაზაში გათავსებენ,
და როცა ფორმულირებული ვარ, გაშლილი ქინძისთავზე,
როცა კედელზე ქინძისთავით მიკრული ვიკლაკნები,
როგორ დავიწყო მაშინ,
გადმოვაფურთხო ნამწვი ჩემი დღეების და გზების?
და როგორღა გავბედო?
და უკვე ვიცნობ იმ მკლავებს, ვიცნობ ყველას —
მკლავებს სამაჯურებით და თეთრებს და შიშვლებს
(მაგრამ ლამპის შუქზე ღია წაბლისფერი თმით დაფარულებს!)
ნუთუ ეს კაბის სურნელია
თავგზა ასე რომ ამიბნია?
მაგიდაზე მოსვენებულ, ან შალში გახვეულ მკლავებს.
და როგორ გავბედო?
და როგორ დავიწყო?
ხომ არ ვთქვა, როგორ დავდიოდი შეღამებისას ვიწრო ქუჩებში
და ვუყურებდი კვამლს, ამოსულს ჩიბუხებიდან
პერანგები რომ ეცვათ და გადმოყუდებულიყვნენ ფანჯრებიდან? …
მე უნდა ვყოფილიყავი წყვილი დაკბილული მარწუხი,
რომელიც დაცოცავს მდუმარე ზღვების ფსკერზე.
ისე მშვიდად სძინავს საღამოს და შუადღეს!
გრძელი თითებით მოსწორებულს,
დაღლილს… უქნარას… ჩაძინებულს,
აგერ, შენ და ჩემ გვერდით გართხმულს იატაკზე.
ნეტავ თუ მექნება ჩაის და ნამცხვრის და ნაყინის შემდეგ,
ძალა, რომ წამი მივიყვანო კრიზისამდე?
მაგრა, თუმცაღა ვიტირე და ვილოცე, ვიტირე და ვიმარხულე,
თუმცაღა საკუთარი თავი (ცოტა შემელოტებული) ლანგარზე მორთმეული ვიხილე,
მე არ ვარ წინასწარმეტყველი — და ესეც დიდი არაფერია;
ვიხილე, ჩემი დიდების წამმა როგორ გაიელვა,
და როგორ ეჭირა ჩემი ქურთუკი მარადიულ კარისკაცს და ქირქილებდა,
და მოკლედ რომ ვთქვა, შიში მომერია.
ნუთუ, ეღირებოდა ყველაფერი ამად, ყველაფრის შემდეგ,
ფინჯნების, მურაბის და ჩაის შემდეგ,
ფაიფურს შორის, რაღაც საუბრებს შორის ჩემზე და შენზე,
ნუთუ იმად ეღირებოდა,
რომ საკითხი ღიმილით მოგვეგვარებინა,
რომ სამყარო შეგვეკუმშა ბურთად,
რომ რაღაც დაუძლეველი შეკითხვისკენ გაგვეგორებინა,
რომ გვეთქვა: „მე ვარ ლაზარე, აღვდექი მკვდრეთით,
დავბრუნდი, რომ გითხრათ ყველაფერი, ყველაფერს გეტყვით“ —
თუ ვიღაც თავქვეშ ბალიშს შეისწორებდა
და იტყოდა: „ეს სულაც არ არის, რასაც ვგულისხმობდი,
ეს არ არის, საერთოდ არა“.
და ნუთუ ეღირებოდა ამად ყველაფერი, ბოლოს და ბოლოს,
ნუთუ ეღირებოდა ამად,
დაისების და პატარა ბაღების და მოკირწყლული ქუჩების შემდეგ,
რომანების და ჩაის ფინჯნების, ქვედაკაბების და იატაკზე დატოვებული კვალის შემდეგ —
ამის და ამაზე ბევრად მეტის შემდეგ? —
შეუძლებელია ზუსტად თქმა, თუ რას ვგულისხმობ!
მაგრამ ჯადოსნურმა ლამპარმა ნერვები ძაფებად გამოფინა ეკრანზე თითქოს:
ნუთუ ამად ეღირებოდა
თუ ვიღაც თავქვეშ ბალიშს შეისწორებდა და შალს გადაიძრობდა,
შებრუნდებოდა ფანჯრისკენ და იტყოდა:
„ეს სულაც არ არის ის,
ეს არ არის, რასაც ვგულისხმობდი, საერთოდ არა“.
არა! მე არ ვარ და არც მინდა ვიყო პრინცი ჰამლეტი;
მე თანმხლები ლორდი ვარ, რომელიც ორიოდე სცენას დაიწყებს,
უზრუნველყოფს წინსვლას სიუჟეტის,
პრინცს რჩევას მისცემს; უდაოდ, მარტივი ინსტრუმენტი,
მორჩილი, მოხარული, ყველას მარგებელი,
ზრდილი, ფრთხილი და გულმოდგინე;
მაღალფარდოვანი, მაგრამ ცოტა რეგვენი,
ხანდახან, მართლაც, მასხრად ასაგდები —
ხანდახან, თითქმის ტაკიმასხარა.
ვბერდები … ვბერდები …
ამიერიდან უნდა ავიკაპიწო შარვლის ტოტები.
გავბედო ატმის ჭამა? უკან ხომ არ გადავივარცხნო თმები?
თეთრი ფლანელის შარვალს ჩავიცმევ და ნაპირს გავუყვები.
გამიგონია, როგორ უმღერიან ერთმანეთს ქალთევზები.
არა მგონია, ჩემთვის იყოს მათი სიმღერები.
მინახავს, როგორ მიაგელვებენ ტალღებს ზღვისკენ,
და უვარცხნიან ტალღებს უკან გადაწეულ თეთრ თმებს,
როცა ქარი უბერავს ტალღებს შავსა და თეთრს.
ზღვის ოთახებში დიდი ხნით ვჩერდებოდით,
წითელ და წაბლისფერ წყალმცენარეებში გახვეულ გოგონებთან ერთად,
ვიდრე ადამიანთა ხმები არ გაგვაღვიძებდენ, და დავიხრჩობოდით.
