იქ, აფთიაქთან, სისხლნაკლული ვიგინდარები
გულისწასვლამდე შესჩხავიან ფერწასულ ქალაქს.
შენ კი მიდიხარ, ისე ფინთად მიემგზავრები,
თითქოს ვიღაცა გუდანაბადს გიკრავდეს ძალად.
აღმოხდების მზე, ეკლესიის ზარი ჩამოჰკრავს,
მზე ნისლებიდან ექოსავით აღმოცენდება
როგორც დამზრალი ორიდეა. იგი ჩამოჰგავს
ჭკუასუსტ ბალღის დეგეროტიპს… აბედნეცომღა!
ფოსტა. საათი. ტელეგრაფის კედელთან ქალი
იცდის. მის მზერას უნაყოფო ფიქრი გაცურავს,
როგორც უეცრად გადავლილი ღრუბლების კვალი
გაცურავს ხოლმე მინდვრებს ცივად და უკაცურად.
”მიდიხარ?” – თითქოს მოგესმება. სხივი ციმციმებს.
მატარებლები იკივლებენ შორი კივილით,
გაცრიან სადღაც ტრამალებში მურტალ სიმძიმილს
და იქ ტოვებენ დავიწყების ყრუ ტკივილივით.
”წავედი!” – ფიქრობ ზურგის ტვინით. ეს ხდება ასე,
თითქოს შენს თავზე თამაშდება უცხო სცენარი
და გრძნობ – ხსოვნაში ისევ რაღაც ირღვევა, ისევ
რაღაც იფშხვნება უსაზრისოდ, როგორც მცენარის
დამზრალი ბუტკო… ატრიალებ ზიარ სიხარულს,
რომელიც ძუნწად გიბოძეს და – ხარბად წაგგლიჯეს,
მატარებლები რახრახებენ თუჯის ხიდებზე,
ხედავ უსაქმურ ვიგინდარებს, ხედავ ნაბიჭვრებს,
ხედავ – ქუჩები ციმციმებენ ცივი ცეცხლივით,
ხედავ – ქალაქზე პოლარული სხივი იცრება,
რა უცვლელია ყველაფერი – და რა შეცვლილი,
რა შეცვლილია – და არაფრით გამოიცვლება.
ხედავ რებუსებს: აფთიაქი, ქუჩა, ფარანი,
არხში წყალია ჩაყინული (სხარტად, მარტივად)
ჰორიზონტი კი, წეროების წრფივი ქარავნით
გამოასხივებს რაღაც ძველ და უთქმელ სატკივარს.
ტირე- წერტილი. ტირე- ტირე- სამი წერტილი…
ტირე- წერტილი. სხვა რაღა ვთქვა – მორჩა, გათავდა
ჩვენი წარსული, ამ ორ ბწკარში გადაწერილი,
თითქოს ვიღაცა სიზმარეულ ქარგას ართავდა,
და შიგ აქსოვდა ამ ცივ ქალაქს, ამ გზებს, ამ ქუჩებს,
სადაც კრეტინულ თავსატეხად გვექცა ოცნება,
სადაც ცოცხლებმა, როგორც მკვდრებმა, თვალი მოვხუჭეთ
და მერე მკვდრებმა გავახილეთ, როგორც ცოცხლებმა.
კომენტარის დატოვება