ანრი კიკნაველიძის თარგმანი

 

1

კვლავ სიმამაცე! ჩემო ძმაო თუ ჩემო დაო!

არ გაჩერდე! თავისუფლებას ზრუნვა სჭირდება,

რაც უნდა მოხდეს;

არაფერია ის, რასაც ერთი, ან ორი მარცხი,

ან თუნდაც ბევრი მარცხი ჩაახშობს,

ან ხალხის გულგრილობა და უმადურობა,

ან ორგულობა რაიმე სახის,

ან გაელვება ძალაუფლების ეშვის, ჯარისკაცები, ქვემეხები

და სადამსჯელო კანონები.

აჯანყდი! და კვლავაც აჯანყდი! აჯანყდი!

ჩვენი რწმენის საგანი მალულად იცდის ყველა კონტინენტზე, ყველა კუნძულზე

და ზღვის ყველა არქიპელაგზე;

ჩვენი რწმენის საგანი არავის ეპატიჟება, არაფერს გვპირდება,

ზის სიმშვიდეში და სინათლეში, დარწმუნებული და თავდაჭერილი,

და არ იცნობს გულაცრუებას,

იცდის მოთმენით, თავის დროს უცდის.

(ეს არა მხოლოდ ერთგულების სიმღერაა,

არამედ, აგრეთვე, ამბოხის სიმღერაცაა;

რადგან მე ვარ შეფიცული პოეტი ყველა გულადი მეამბოხის,

მთელს მსოფლიოში,

და ვინც მომყვება, უკან მოიტოვებს მშვიდობასა და წესრიგს,

და სიცოცხლეს იმეტებს ნებისმიერ წამს დასაკარგად.)

 

2

აჯანყდი! და დამხობა ტირანებს!

ბრძოლა მძვინვარებს ხმამაღალი განგაშებით, ხშირი წინსვლით

და უკანდახევით,

ურწმუნო იმარჯვებს — ან ჰგონია, იმარჯვებს,

შემდეგ კი ციხე, სახრჩობელა, ხელბორკილები, რკინის რგოლები ყელზე და კოჭებზე,

და ტყვია — შეუდგებიან საქმეს,

სხვა სამყაროებში გადადიან სახელიანი და უსახელო გმირები,

განიდევნებიან დიდებული მწერლები და ორატორები —

ავადმყოფები წვანან შორეულ მიწებზე,

სძინავს მიზანს — დუმს ყველაზე ძლიერი ყელი,

ჩახშობილი თავისივე სისხლით,

ახალგაზრდები ერთმანეთთან შეხვედრისას მიწისაკენ ხრიან წამწამებს;

მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად, თავისუფლება არსად წასულა,

და არც ურწმუნო დაუფლებია ჯერ ყოველივეს.

როცა თავისუფლება წასვლას გადაწყვეტს, ის არ იქნება პირველი წამსვლელი,

არც მეორე და არც მესამე,

იგი ყველას წასვლას დაუცდის — და ბოლო წავა.

როცა გმირთა და წამებულთა სახსოვარი აღარ იქნება,

და როცა სიცოცხლე, და ყველა კაცის და ქალის სული

დედამიწის ყველა კუთხე-კუნჭულს დატოვებს,

მხოლოდ მაშინ მიატოვებს დედამიწას თავისუფლება,

ან იდეა თავისუფლების,

და ურწმუნოც ყოველივეს მხოლოდ მაშინ დაეუფლება.

 

3

მაშ, სიმამაცე, ევროპელო აჯანყებულო, ქალო და კაცო!

რადგან ვიდრე ყველაფერი არ გაჩერდება, არც შენ უნდა გაჩერდე.

არ ვიცი რის მხარეს ხარ (ისიც არ ვიცი, მე რის მხარეს ვარ, ან ვინმე სხვა),

მაგრამ ბეჯითად ვეძებ მას უკუგდებაშიც,

მარცხშიც, სიღარიბეშიც, გაუგებრობაშიც, პატიმრობაშიც

– რადგან ყოველივე ესეც კი დიდებულია.

აჯანყდი! და ტყვია ტირანებს!

როგორ გვგონია, გამარჯვება დიდებულია?

არის კიდეც — მაგრამ ახლა მეჩვენება, რომ თუ სხვაგვარად არ შეგვიძლია,

დამარცხებაც დიდებულია,

სიკვდილი და სასოწარკვეთაც დიდებულია.