1

ამ სარდაფებში გაკრთებიან სინათლეები,

შორით დახშული ხმებიდან რომ გამოაღწევენ

და სახეცვლილ მოგონებებად რომ შერჩებიან

დასაბუდებლად შეყუჟულ სხივებს.

ჩემი მხარეა ამოსავსები,

ის ნაპრალები სადაც უკვე ვეღარ ვიცხოვრებ,

სადაც საათი წამებს არა, საათებს ითვლის,

სადაც დამათოვს, როგორც მიწას, როგორც ესკიმოსს.

თუ გამომყვები ამ ბილიკებზე, ვერ ვდებ პირობას

რომ ჩვენ ყველანი დავბრუნდებით თბილ იურტაში

და ყოველდღიურ პრობლემებთან ერთად ვიბრძოლებთ.

ეს ჩემი ფერადი ნაგებობაა, რომლის სართულებს არც კი ვიცნობ,

ხოლო შესასვლელს გადმოგაბარებ, როგორც თვალის ჩინს

და შენ იყავი ამ ყველაფრის ბატონ-პატრონი,

მე კი ეზოში, ბუჩქის ძირას სახლად ვიქცევი,

ხოლო ზამთრობით გაიტანე თოვლი ჩემიდან

და ბუხრის ნაცვლად შენი ორთქლით ტეხე სიცივე.

 

2

ფარია ჩემი მეგზური და აფრა მესაჭე,

ხელები ზღვაზე მოლივლივე ნაფოტებია,

ვიცი ჰორიზონტს, უნდა გავყვე, უნდა ვესწრაფო,

სადამდეც სუნთქვა მეყოფა და ნაპირებიან

დანაპირებზე შუა ღამით ვიფიქრებ სიღრმით,

მანამდე ცვილის ფიგურებით გავავსებ გემბანს,

მათ ერთმანეთზე დავალაგებ, სიზუსტით, მიჯრით

და მოაჯირზე შემოვდგები სიფრთხილით… დედა

შენი სიტყვები კანით დამაქვს, არსად არ მრჩება,

როცა ქუხილში შუბლზე ტუჩით მიცავდი ღამით,

ეს ვიწრო გზაა, ვერ გავიგე წინ თუ მარჯვენა,

მაგრამ მთავარი ისაა, რომ გამომაცილე.

 

3

რას კრეფ დილიდან საღამომდე ბაღის ბოლოზე?!

ეგ ყვავილები მტვერის ნაცვლად იდებენ ლოდებს,

და ვერცერთ მათგანს გულთან ახლოს ვერ მიიკარებ

მხოლოდ გაყინულ ფესვებიდან იკვებებიან,

ხოლო ვალია შენი ის რომ ეძებო სითბო

და მოიტანო თუნდაც პეშვით, თუნდაც მუჭებით,

და მიწის გოჯებს შეატოვო მწირი სისველე

და ასე ლოცვა ათქმევინო ჩახრილ ღეროებს.

მე გავუყვები მტვრიან გზებს და ჰაერით ვივლი,

შენ კი ისუნთქე იმ ქალაქში, სადაც თოვლია,

სადაც ხეები ფეხს იდგამენ შემოდგომაზე,

რომ ჩვენთან ახლოს მოვიდნენ და სქელი ტოტები

შემოგვთავაზონ, სიგრილისთვის, ჩრდილისთვის ანდაც,

მაცდური მზერით შემოგვხედონ, იქნებ გავიღოთ

ის ორი წვეთი სინოტივე, რაც ჯიბით დაგვაქვს

და სულ ბოლო წამს გავეცალოთ… ძილის პირულზე.

 

4

ნუ გამომყვები, გამთენიას ვილაგებ ჩანთას,

ეს ჩემი მარტო მგზავრობაა, შენით ვერ ვივლი,

ისიც არ ვიცი, მარტო წავალ თუ ვინმე სახლთან

ჩაივლის და მეც დავუძახებ და მისი ჩრდილი

გადაიქცევა ან კომპასად ანდაც იმ დაფად,

რომელიც გიკვლევს გზააბნეულს ქალაქის ქუჩებს,

ვერ დავბრუნდები დათქმულ დროზე… დილამდე მხაპავს

ეს გამოწვდილი ხის ფესვები, რომელსაც უჩანს

საწყისიც, ბოლოც… ხავერდოვნად იცვლის კონტურებს,

გზების ქვეშ გადის და უდროოდ ხეთქავს ნაპრალებს,

რაც გინდა სწორი იყოს ეს გზა, მაინც მოვუხვევ

და სახლში კვლავაც დავბრუნდები ამ ნაახალწლევს.

 

5

შენი სუნთქვა მდევს ყოველ ხესთან სადაც ვისვენებ,

სადაც ძილია, სიმშვიდე და ფოთლის შრიალი,

ხოლო იმ დროს კი მიწა ფეხქვეშ როცა მეცლება,

თეთრ სახეს ვხედავ წამიერად, სანამ ვეშვები.

ასე ვაგრძელებ გზების გავლას შენით, ხან მარტო,

ვცდილობ თვალები არ დავხუჭო დიდი ხნით, რადგან

არ დამავიწყდეს მხარე სადაც მზის სინათლეში

ვრწყავდი ამოზრდილ ლოკოკინებს, რომლებიც სახლით

დადიან ყველგან, დაატარებენ არსებობას, დღესა და ღამეს,

მათ უყვართ რბილი ბალახი და ცოტა სისველე,

მე კი ნაძარცვი ჰაერიდან გაღწევას ვცდილობ

და შენთან მომაქვს ყველა შრამი, რომელიც მსუსხავს.

გაიმეორე კიდევ ერთხელ ბოლო ზღაპარი,

რომ გამახსენდეს ამ სიშორეში ეგ წერტილ-მძიმე,

რომ გამახსენდეს ზღაპრის ბოლოს ვინაა მსხვერპლი,

რომ დამავიწყდეს ეს ამბავი როგორ მთავრდება,

რადგან დასასრულს ყველაფერი დროებითი აქვს

და კუთხეებში ყოველთვის ცოცხლობს სიცარიელე,

რომელიც მალე სამყაროს შობს საკუთარ თავში.

 

6

ვარ სიზმარივით ხელშეუხებელი, მწვდები და ვქრები,

როგორც კი იშრობ მოფარფატე მტევნებს და თითებს,

კედლის სიღრმეში ვუჩინარდები,

და ყოველ ღამით გავიელვებ მთვარის ნათელზე.

მე მოვიარე შიშით სავსე კალაპოტები

და მხარში მედგნენ მონანიე ჭადრის ფესვები,

რომლებიც ისე იტანჯებოდნენ, როგორც მუნჯები.

ეს აღარაა არჩევანი, რომელიც მომცეს,

რომელიც როგორც შურისძიება გადმომებარა,

არამედ წყალი ხრიოკების საიმედებლად.

 

7

ახალი მხოლოდ ის მოხდა, რომ გამოვერიდე

და წამით გაკრთა ფიქრები, რომ ვიარსებებდი,

შორ ჰორიზონტზე დიდხანს მხოლოდ წერტილად ვჩანდი,

მერე კი თოვლის ნაფეხურებით მოვედი სახლთან.

გამიცვდა ყველა ტანსაცმელი, რაც ტანს მითბობდა

და ვაბიჯებდი ნაკვერჩხლებზე სიმწრით და თმენით,

მხოლოდ ვხედავდი ღია კარს და ვფიქრობდი აქ ვარ?!

თუ უკვე ძალა მეცლება და შემოვრჩი ფერფლად?