გივი ლუარსაბიშვილის თარგმანი

 

პოლიციის მოამბე

ყურადღება: კიდევ ერთი საინტერესო ცნობა:

მეოცე საუკუნის მიწურულს, 16 საათსა და 15 წუთზე

თავისი სამშობლოდან გამოვიდა სომეხი ერი

და უკან აღარ დაბრუნებულა…

გარეგნული ნიშნები:

მრავალსაუკუნოვანი, მრავალტანჯული.

ნიჭიერი, შრომისმოყვარე, ამტანი.

თვალებში უდგას უძირო სევდა და

გული აქვს გატეხილი რამდენიმე მხრიდან.

მნახველებს ვთხოვთ,

საჩქაროდ შეატყობინოთ პარლამენტს,

რომელსაც რამდენიმე დღით სჭირდება ხალხი

ხელახალი არჩევნების ჩასატარებლად.

 

 

სომხეთი

ეს ჩემი ქვეყანაა – იმხელა,

რომ შემიძლია, თან წავიღო,

თუ სადმე შორს წავალ.

პატარა, დაბერებულ დედასავით.

პატარა, ახალშობილ ბავშვივით,

რუკაზე კი სულ ერთი წვეთი ცრემლია…

ეს ჩემი ქვეყანაა, იმხელა,

თავისუფლად ჩავიტევ გულში,

რომ შემთხვევით

არ დამეკარგოს.

 

 

ამინდის პროგნოზი

ხეები გაზაფხულზე ჰყვავიან.

დრო როცა ვირჩევთ პრეზიდენტს და იმედით ველით,

ზაფხულისათვის რაჩაც მაინც რომ შეიცვლება.

 

ზაფხული ხილის მოწევის დროა.

ზაფხულში ვირჩევთ პარლამენტს და იმედით ველით<

შემოდგომისთვის რაღაც მაინც რომ შეიცვლება.

 

წიწილებს შემოდგომით ითვლიან.

ჩვენც ველით, თანაც „ხანდაზმული“ ერთი იმედით

ველით, ზამთრისთვის რაღაც მაინც რომ შეიცვლება.

 

ზამთარში თოვს და შემოგარენს ფარავს სუდარა…

ზამთარში ყველა, ყველაფერი კვდება… და აკი

ჩვენც ვიცოხებით იმ „უკვდავი“ ერთი იმედით,

სხვა ცხოვრებაში რაღაც მაინც ხომ შეიცვლება.

 

 

ახალი სტრიქონიდან

დავიბადე ადრიან დილით,

ლენინაკანის ერთ ღარიბ დილით.

ჩემთან ერთად დაბადებული ჩემი დაიკო

რამდენიმე საათში მოკვდა,

როცა აგვისსტოს მზე კარგა ხნის ამოსული იყო

და გულგრილად უყურებდა ჩვენს არეულ ოჯახს,

რომელიც თან იღიმებოდა და თან ტიროდა გულჩაწყვეტილი.

ახლა ჩვენს სახლში ჩემს დაზე არავინ ლაპარაკობს.

არავინ იხსენებს მას,

ვინც თითქოს ნახეს რამდენიმე საათით,

ერთ ნახევრადმშიერ ომისშემდგომ ლენინაკანურ დილას,

მარტო მე არ შეიძლია დავიწყება,

გულის ტკივილი ზოგჯერ ნაადრევად მაღვიძებს და

დანისლული თვალებით სიბნელეში მწოლს

მახსენდება იმ ცხრა თვის ყოველი წამი,

ერთად რომ ვცხოვრობდით –

ჩვენი ცხოვრების საუკეთესო ხანა.