სერჟ გენსბური – ფერი ყავის

თარგმნა: ბაჩანა ჩაბრაძე

 

მიყვარს შენი ფერი ყავის,

შენი თმები ყავის,

შენი ყელი ყავის.

მიყვარს, როცა ცეკვავ ჩემთვის,

გამიელვებს როცა ყურთან

ჟღერა სამაჯურთა,

ლამაზ სამაჯურთა,

შენი ცეკვის ტემპს რომ ერთვის.

 

ფერი ყავის,

მიყვარს შენი ფერი ყავის.

 

რა საოცარ ალში მახვევ

ამ სიამის მნახველს,

თეძოებს რომ არხევ,

ნაზად არწევ თვალ-წამწამებს…

და თუ მაგარ ყავასავით

ჟინით ამაზვავებ,

ვნებით გამასვავებ,

გავათენებთ ჩვენ ამ ღამეს!

 

ფერი ყავის,

მიყვარს შენი ფერი ყავის.

 

სიყვარული, თავისთავად,

შეუმჩნევლად გავა –

როგორც ჭიქა ყავა,

ისე სწრაფად დაიცლება…

მოგვწყინდება როცა ყავა

და დაცხრება ლავა,

მაშინ ყოველივე

მიეცემა დავიწყებას.

 

ფერი ყავის,

მიყვარს შენი ფერი ყავის.

  • მარიამ ბუკია – ლექსები

    რედაქტორის კომენტარი მე და ჩემს მეგობრებს გვიყვარს ხოლმე არტურ რემბოს გახსენება. თითქოს მარკესის დაწერილი პერსონაჟია, ბიჭი, რომელმაც 19 წლამდე დაწერილი ლექსებით შეძლო პოეზიის რეფორმაცია რევოლუციური იდეებით გაჟღენთილ საფრანგეთში. ამ…

  • როლან ბარტი – ღარიბი და პროლეტარი

    თარგმნა გიორგი კობახიძემ  წიგნიდან “მითოლოგიები” (1957)   ჩარლის უკანასკნელ კომიკურ ნომერს წარმოადგენს მისი საბჭოთა ჯილდოს ნახევარის გადაცემა აბატი პიერის ფონდისთვის. არსებითად, ეს ნიშნავს იმის აღიარებას, რომ პროლეტარი და ღარიბი…

  • რაჟდენ გველესიანი – ლექსები

    მაღარო მივდივარ და არ მთავდება გვირაბი, დედამიწას გულს ვუჩიჩქნი შიგნიდან, მინდა ყველას ჩამოუხსნა ნიღაბი, სიტყვა გულით გავისროლო პირიდან.   წინაპრების ცრემლი ოფლად მედება და შავ ოქროს ეზიდება ვაგონი, მაღაროში…

  • ნინია ყაბანაშვილი – Nokia N73

    Nokia N73 კანზე ჭიანჭველები დათარეშობენ, სისხლი მდის. წითელი ლოყა, ბავშვობის რძისფერი ნოსტალგია, ვარ მწვანე. ქარი ქრის, ჩემი ციფრული პერსონა პიქსელებად იშლება, ყვავილებს მტვრად ედება. არ გამიშვა ხელი, არ დამკარგო…

  • ლარა შუკვანი – ლექსები

        მარადისი ანუ სიზმარი ყური დაუგდე ბუნების ხმებს – ბუნების ჩურჩულს, ხომ განწირულთა მეწამლეა ასეთი ხმები?! ხომ განწირულებს აყურადებს ფოთლების სევდა?! ყური დაუგდე, ირხევიან მარადისები – ათასწლოვანი ეს…

  • არსენი ტარკოვსკი – ლექსები

    თარგმნა ნენე გიორგაძემ   საველე ჰოსპიტალი მაგიდა შუქზე შეატრიალეს. თავქვე ვიწექი, თითქოს ვიყავი ასაწონი ხორცი და სული ძაფზე ეკიდა, ჩემ თავს გარედან ვაკვირდებოდი, ბაზრის მძიმე გირით სასწორზე როგორ მწონიდნენ.…

კომენტარის დატოვება

თქვენი ელფოსტის მისამართი გამოქვეყნებული არ იყო. აუცილებელი ველები მონიშნულია *