წვიმამ გადაიღო, გუშინდელი ღრუბელი ქარმა აკრიფა და აღმოსავლეთისკენ წაიღო. დილით ის ქარიც ჩადგა. მზემ სათონის კედელი გაათბო. გაბომ შინიდან სკამი გამოიტანა, დაიდგა და ზედ კვნესით დაჯდა. შინ მარტო იყო, ბიჭი ქალაქს წავიდა, ცოლი – ვენახში. იჯდა და დაღონებული, ნატანჯი სახით დასჩერებოდა წვიმის წყლისაგან გათქვარულ მიწას.
მთელი ღამე არ დააძინა გულმა, მთელი ღამე სიკვდილზე იფიქრა. ახლა იჯდა და უყურებდა, როგორ მიიკვლევდა ტალახში გზას შემოდგომის დაბუხული ჭიაყელა, როგორ მიიყოლებდა უკან გრძელ ნაკვალევს.
კაკალს ნაყოფი სცვიოდა და გაბოს ესმოდა წენგოშემომსკდარი, გაკროლილი კაკლების სველ მიწაზე დაცემის ხმა. ეს ხმები და შემოდგომის თბილი, ალერსიანი მზე ამშვიდებდა, თითქოს სადარდებელსაც ივიწყებდა.
წუხელ, ვინ იცის, რამდენჯერ გამოიტირა საკუთარი თავი. წარმოიდგინა, როგორ იწვა კუბოში, როგორ უვლიდნენ გარშემო ნათესავები, ახლობლები, მთელი სოფელი. ცოლი, რასაკვირველია, ტიროდა, წვერმოშვებული ბიჭი კარებში იდგა და სამძიმარზე მოსულ ხალხს ხელს ართმევდა. გაბოს ძალიან ეცოდებოდა საკუთარი თავი, ისე ეცოდებოდა, რომ ზოგჯერ მტკივანი გულიც კი უამდებოდა ხოლმე. ჩუმად ტიროდა და ბალიშს ასველებდა ცრემლით. მერე წარმოიდგინა, როგორ ასწევდნენ, როგორ დაატრიალებდნენ კარმიხურულ სახლში სამჯერ, როგორ დააჯახებდნენ იმ მიხურულ კარზე კუბოს, რანაირად ჩაიტანდნენ ეზოში, რანაირად დაასვენებდნენ საგანგებოდ დადგმულ სკამზე და როგორი წიოკი შეუდგებოდათ ქალებს.
იმ წიოკზე იყო, რომ აუჩუყდებოდა ისევ გული და წამოუვიდოდა დახუჭული თვალებიდან ცრემლი. ტიროდა, ტიროდა… მერე, რაკიღა იმ ტირილზე ტკივილიც გაუყუჩდებოდა, გადაიტანდა ფიქრს სხვაგან: სახლუკან, ცეცხლზე შემოდგმულ დიდ ქვაბებში თეთრწინსაფრიანი გოგია ხარშავდა შილაფლავსა და ხაშლამას. სახელდახელო ტაბლასთან დალაქს, კვნიწსა და ვირაბრამას ღვინით გაპიპინებული ჭიქები ეჭირათ და ჩუმად, უხმოდ აკანტურებდნენ თავებს. ზოგჯერ გოგიასაც გაუვსებდნენ, იქვე, ქვაბებთანვე მიუტანდნენ. ნათელში ამყოფოსო და სვამდა ისიც, ჭიქაში ჩარჩენილ, ქინქლაჩავარდნილ ნაწუწკალს ცეცხლში აქცევდა და შიშინებდა შავი მუგუზალი, მოლავდა…
ამის წარმოდგენაზე ასტკივდებოდა ისევ გული, გაებერებოდა, გაებერებოდა, თითქოს ეგ არის, უნდა გასუკდესო და გაბოც გაჰყვებოდა ფიქრით ისევ საკუთარ კუბოს. უყურებდა, როგორ აიტანდნენ და დაასვენებდნენ გორაზე, ციხის ნახევრადდანგრეულ კედელთან გაჭრილი სამარის პირზე. წვიმდა. ხალხი აბუზული იდგა. ერთი სული ჰქონდათ, როდის წავიდოდნენ აქედან, როდიშ შემოუსახლდებოდნენ ქელეხის სუფრას.
მერე წარმოიდგენდა, რანაირად უშვებდნენ საფლავში, როგორ აყრიდნენ ზემოდან მიწას და ამოუჯდებოდა ისევ გული, წარმოუვიდოდა ცრემლი, უამდებოდა ტკივილიც.
მთელი ღამე ეგრე იტანჯა. დილით, მამლის ყივილზეღა ჩაეძინა და როცა ადგა, შინ აღარავინ დაუხვდა. გამოიტანა სკამი და სათონის მზით განათებულ კედელთან დაჯდა. კაკალს მოწეული ნაყოფი სცვიოდა, ჭიაყელა ბოსტნის ღობის ძირში მიძვრებოდა და თანდათან თვალს ეფარებოდა. შემოდგომის მზე გაბოს ძვლებს უთბობდა.
ამის შემდეგ გავიდა ერთი წელი და მეორე შემოდგომაზე, ოქტომბრის თვეში გაბო მართლაც მოკვდა. მოკვდა ჩუმად, უწვალებლად, როგორც შინაურები ამბობდნენ – ძილში გაიპარა. ყველაფერმა სწორედ ისე ჩაიარა, როგორც გაბოს ჰქონდა წარმოდგენილი: კუბო შუა ოთახში ესვენა, გაბოს ბიჭი კარებთან იდგა და სამძიმარზე მოსულ ხალხს ხელს ართმევდა. ცოლი ტიროდა. სახლუკან, ცეცხლზე შემოდგმულ დიდ ქვაბში მართლა იხარშებოდა ფლავი და ხაშლამა. იმ ქვაბებთან თეთრწინსაფრიანი გოგია ტრიალებდა ქაფქირით ხელში. სახელდახელო სუფრასთან დალაქს, კვნიწს და ვირაბრამას ღვინით სავსე ჭიქები ეჭირათ და უხმოდ სვამდნენ. ზოგჯერ გოგიასაც აწოდებდნენ ჭიქას.
გასვენების დრომ რომ მოატანა, ქალები ოთახიდან გაიკრიფნენ, კაცებმა კუბო ასწიეს, კარმიხურულ ოთახში სამჯერ დაატრიალეს, და მერე იმ მიხურულ კარსაც სამჯერ დააჯახეს. ამ ხმის გაგონებაზე გაბოს ცოლმა გარეთ კივილი მორთო. ჩაიტანეს ეზოში და კუბო ორ ტაბურეტზე დადგეს. გაბოს ცოლმა გამოთქმით იტირა. იტირეს სხვებმაც – მამიდაშვილებმა და მეზობლის ქალებმა. მერე, რაკიღა მართლა წვიმდა მალევე ასწიეს და წაიღეს. გაატარეს სოფელი, წვალებით აიტანეს გორაზე და ციხის კედელთან გაჭრილი სამარის პირზე დაასვენეს. ხალხი მართლაც აბუზული იდგა იმ ქარში, წვიმაში, ერთი სული ჰქონდათ, როდის წავიდოდნენ აქედან. ბოლოს, კუბო საფლავში ჩაუშვეს, ზემოდან სველი, ყვითელი მიწა დააყარეს, კარგად მოუსწორეს. კაცებმა წამოღებული საღვინიდან თითო ჭიქა დალიეს და წავიდნენ.
ნეტავ თუ რამეს გრძნობდა იმ დროს საწყალი გაბო.
კომენტარის დატოვება