თარგმნა ანრი კიკნაველიძემ
მე ვარ ხალხი — ბრბო — თავყრილობა — მასა.
იცი, რომ ამქვეყნად ყველა დიდი საქმე ჩემით კეთდება?
მე ვარ მუშა, გამომგონებელი, შემოქმედი მთელი მსოფლიოს საკვების და სამოსის.
მე ვარ მაყურებელი, მოწმე ისტორიის. ჩემგან გამოდიან ნაპოლეონები და ლინკოლნები. კვდებიან. შემდეგ კი ახალ ნაპოლეონებს და ლინკოლნებს ვშობ.
მე ვარ ნიადაგი ნაყოფიერი.
მე ვარ ყამირი, რომელიც გაუძლებს მრავალჯერ დახვნას.
საშინელი ქარიშხლები გადაივლიან ჩემს თავზე. მე ვივიწყებ.
მერთმევა და იფლანგება, რაც კი საუკეთესო გამაჩნია. ვივიწყებ.
ყველაფერი, სიკვდილის გარდა, მოდის და მაიძულებს, ვიშრომო და გავცე, რაც მაქვს. და მე ვივიწყებ.
ხანდახან ვგმინავ, ვცახცახებ და რამდენიმე წითელ წვეთს ვღვრი, რომ ისტორიამ დაიმახსოვროს. შემდეგ — ვივიწყებ.
როცა მე, ხალხი, ვისწავლი დამახსოვრებას;
როცა მე, ხალხი, გამოვიყენებ გუშინდელ გაკვეთილს და აღარ დავივიწყებ, თუ ვინ გამძარცვა შარშან, ვინ ჩამთვალა სულელად;
მაშინ აღარ იქნება ამქვეყნად ენა, რომელიც იტყვის სახელს: „ხალხი“ და დააყოლებს დაცინვის ნამცეცს და გამკილავ, ცალყბა ღიმილს.
ბრბო — თავყრილობა — მასა — მაშინ მოვა.
