ამ წლის პირველი ლექსი

უსარგებლოა წუხილი, სევდა –
დაწერე, თითქოს მიხმობ შენთან.
Abandon hope, all ye who enter
here – მზის ირგვლივ ნაცნობ არეთა
გზას კვლავ დააგა ჩვენი პლანეტა,
მჯდომარეთა და მწოლარეთა.
და მდგომარეთა. როგორც ამბობენ
უახლეს დროის წმინდა ამბები,
რაც კი რამ ხდება, ყველა ამბავი –
განმავლობაში თოთხმეტ მილიარდ
წლის – უკანასკნელ სიზმრის წილია,
იმის, ვისაც არ დაუძინია
და არასოდეს გამოიღვიძებს.
ამ უმიზეზო, უხილავ სიზმრის
ძლიერ, ჯანმრთელ და ბედნიერ ხიზნებს
სასიკეთო და ყურადსაღები
ცვლილების შემდეგ ამხანაგები
აღარ შერჩება ძველი, გამგები.
და რაც ვისწავლეთ, ბევრი თუ ცოტა,
აი, უგონო გონმა be water
my friends ერთხელ რომ მოგვიწოდა.

შობის ღამე

ფანჯარასთან ხის ტოტზე ყვავი
დაჯდა – ღამეა უვარსკვლავო
და უმეგზურო მოგზაურთა
გზა გრძელია, უმისამართო,
შემთხვევითი… ვუყურებ ყვავილს –
დეკემბერში ფრთის გაშლას ყვავის,
უსათქმელობის გამომთქმელის.
უცხო ქალაქის ჰაერს მთების
ნისლივით თეთრად ფერავს ყინვა.
ქალაქს წაართვა თავი ძილმა.
ყვავმა სიმღერა დამაწია:
უკარებაა, ლამაზია
ეს ყველაფერი. მერე ამბობს
სადღეგრძელოს უდედმამობის.

***

ცივა და ალბათ ყავით შეთბები.
,,მომწერე რამე, ოჰ, გევედრები“.

პოლიციელთა ბოქლომი ადევს
ისევ მერიას, ღამეს რომ ათევს

მეთორმეტეს მის კართან მიტინგი?
მიტინგი, ვიცით, სურთ რომ მიდინგონ.

დღეს ერთ – ერთ არხზე გამოჩნდი, ახალ
ამბების Live ეთერში გნახე.

ხვალ ისევ მოვალ, თქვენთან ვიქნები,
ერთად თითქოს ფიცს ვდებთ: ვერ მიგვლევენ.

ქართველი ჯარისკაცების
სასიყვარულო სიმღერა

ყველფერი ასე გათავდა.
გვიკითხა ლოცვა ქაშუეთის
მღვდელმა და კვამლს, ჩვენს თავზე გაშოტილს
საკმევლის კვამლი მიაფანტა.

დღეს აღარ ვიხდით ნაანტრ ქორწილს.
შეყვარებულთა პენისებივით,
ოღონდ სისხლით კი არ ვივსებით,
გაგვქვავებია მე და შენ ხორცი.

შორს დგას, წარსულში, ჩვენი ლამაზი,
მიჩუმათებულ და ჰერმეტულ
სიყვარულის მოწმე ჰილმენდის
პროვინციის სამხედრო ბაზა.

შენს სხეულში შევიდა ტყვია.
გამომდევნა გარეთ იქიდან.
წინ გამიგდო. გამომეკიდა.
გამაცალკევა. დამეწია.

ბაირაღები დაეშვა ჩვენი,
ერთურთს ბორცვებზე რომ აღვუმართეთ.
ბაირაღები დაეშვა მარდად.
ასე დამთავრდა ყველაფერი.

***

ცა სოკოებმა გადაიარეს. იფოკვება
გელათისკენ ცა. ბოტანიკურის უკან წყლის ფრინველი –
ორი თოლია რიონზე ზის. ნაკადს მოყვება.
ერთი აფრინდა. მეორეც აფრინდა. იქ, სადაც პირველი.

საღამოვდება. ექვსი ხდება. სიო, ვერ გაარკვევ
სიოა თუ ქარი, ისეთი ხმა აქვს მდინარის მბგერავ იოგებს.
ეს რა ტაძარია?  Google maps – ში ვნახავ. სახელს დავარქმევ:
ფრანგებისუბნის წმინდა გიორგის.

გუშინ ერთმანეთს სიზმრებს ვწერდით. წუხანდელ სიზმარს დღეს
წყალიც არ მომისმენს. წავალ. რას ვუცადო? ალბათ იშვიათ
შემთხვევის გარდა ლოდინი არის სიზარმაცე
და სიზარმაცე მომავლის მოქმედების შიშია.

***

რომ წარმოითქვას ლექსი ქვემორე,
საკმარისია გავიმეორო
ბარათაშილის ,,ღამე ყაბახზედ“.
ალბათ ქვეყანას სულ არ დავაქცევთ,
თუ წავიკითხავთ ოდნავ სხვაგვარად
და რამდენიმე სტრიქონს ჩავურთავ.
ვკითხულობ პირველს, მეორე სტროფებს.
მესამეს ვტოვებ. მეოთხე სტროფის
თეთრკაბიანს რომ შევხვდე, არაა
მაინცდამაინც აუცილებელი.
მას შეიძლება შავი სამოსი
ეცვას. ლექსს უფრო შეეფერება.
შემდეგი სტროფის საზეპიროს რომ
იტყვის: ,,მოდაა, ვინც ვის იცნობს, ივიწყებს ისევ“,
ვერც ვასწრებ დროს და მოდის შესახებ
ჩემი აზრები გავუზიარო,
დააყოლებს: სულ გამოყლევდი,
არ იმსახურებ ჩემს სიყვარულს და მეგობრობას.
მერე სრულდება ,,ღამე ყაბახზედ“,
,,მყის მიეფარა ნათელი თვალსა“.

მანდარინი

როგორც midnight moon,
ხეები ყვითლდებიან.

ხეები შიშვლდებიან.
ხეები ხიშტებია.

არასდროს მოლევია,
სულ მწვანე ფოთლები აქვს.

ნოემბრის, ზამთარივით,
გრილია მანდარინი.

ფსკვნილი
გასაფცქვნელი.

Camembert

ღმერთების ფეხის სუნი საკვებად
მომართვეს სტუმარს სხვენზე თაგვებმა.
დღეს თეთრ, გაყინულ ჰაერში შავი,
აუარება ვენელი ყვავი
ანათებს. ირგვლივ ტრამვაისებრთა
დგანდგარის სიჩუმეა ისეთი,
გვრცხვენია კრინტის დაძვრა, ჩვენც ჩუმად
ვსხედვართ, ბუზების ყურძნის წვენს ვწრუპავთ.

ბაგრატ მესამე

არ დაიჯერებს არავინ, მაინც
მე მოგიყვები შარშანდელ მაისს –
ახლაც ამ ხიდის ქვეშ რომ დის, მაშინ
რიონი მოხვდა კასპიის ზღვაში.
ხოლო უბე შავ ზღვას მტკვრის აუზის
მდინარეების წყლებმა აუვსო.
დღეს სევდიანი, დრო რომ მოექცა
გამნადგურებლად მის დიდ პროექტსა,
ი. მარუშსძე იდგა უნიად
მშვენიერ, გუმბათიან, სრულიად
სოფიის კენჭით შინაგან ქმნულ and
წითლით და ჭრელით მარმარილოთი
შემკულ ტაძარში და სიხარულით
ტიროდა.

***

სანაყინეში ვანილის ნაყინს
კედელზე მოფხვნილ ბეტონის ნაფხვენს
აყრის ქალი. – ვარ კედლის მკვნეტელი,
თქვა და ჩაკბიჩა მთელი კედელი.
ადგა, გავიდა გარეთ, გაკვნიტა
ყველა შენობა. ხალხი სახლიდან,
მერიიდან და თეატრებიდან,
მარკეტებიდან, სტადიონიდან
გარბის. არავინ იცის მოვიდა
ვინ, ან რა ახალ დროში შევიდა
სამყარო. როგორც ერთი ილეთის
გამოყენებით მიწას გამაკრავს
მძლეოსანი, მას ისე ჩინეთის
დიდი კედელი ძალუძს გადახრას.
ვინ მოუღებდა ბოლოს ბერლინის
კედელს, ეს არაჩვეულებრივი
ქალი რომ არა, კედლის მკვნეტელი…