ტატო ჩანგელია – კედლის ინსტრუქცია

I

ქალაქი გამყოფ ხაზებზეა აგებული
თითქოს ქუჩები იცავენ წესრიგს.
კედლები წარმოთქვამენ სიტყვებს.
აქ – მორჩილება.
იქ – ამბოხი.
ფუნქცია განსაზღვრულია.
ჰორიზონტის ზოლი – წაშლილი.

გვრჩება ყრუ კითხვა:
„რა დევს კედლის მიღმა?“

კედელი არასდროს იტყვის:
„მე დროებითი ვარ“

ქვანადებების გროვა.

 

II

ვინ აშენებს კედელს?
ვისია აგური, ვისია ცემენტი?
ვინ ჩასჭიდა ნიჩაბს, ვინ გაჭრა მიწა,
ვინ ჩაუყარა საფუძველი?
ვისაც მეტი აქვს საკუთრება,
მისი კედლებიც უფრო მაღალია.

 

III

კედელი ზღუდავს
მაგრამ ასევე ადასტურებს.

 

IV

კედელი შესაძლოა უეცრად აღიმართოს
ჩვენ ცხვირწინ
გადაცმული გადაუდებელი აუცილებლობის
გრძნობაში.
რა დროსაც კედელი განსაზღვრავს
დროს და არჩევანს.
კედელი, აშენებული შიშით
და ტვირთით
გვაიძულებს სწრაფად მოქმედებას.
გადაუდებელი აუცილებლობის გადადება –
აუცილებელი წინაპირობა.
როცა ჩვენ წინ აღმართული კედელი
გარდაიქმნება ქვანადებების გროვად,
გამოჩნდება ჰორიზონტი –
სივრცე, რომელიც სუნთქავს
სივრცე, გრძელვადიანი პერსპექტივით,
ცვლილებების მოხელთებისთვის.

 

v

შორიდან ისმის ნაბიჯების ხმა.
ჩექმების ხმა იღვრება ასფალტზე.
პარალელურად ხალხი დგამს ნაბიჯებს.
თითქოს ეს ნაბიჯები უკან დასაბრუნებლად იდგმება
მხოლოდ იმ ჭრილობებისგან
თავის ასარიდებლად,
რომელიც უკვე მოყენებულია.

ქუჩის კუთხიდან ისმის კითხვა:
„სად მივდივართ?“

„ჩვენ მხოლოდ გადარჩენისთვის ვიბრძვით“ –
არის პასუხი.

 

VI

კედელი იცავს კიდეც ქალაქს,
როცა ქარიშხალი მოდის,
როცა პოლიცია მოემართება,
როცა ძალაუფლება შლის ფრთებს –
კედელი იძლევა ჩრდილს.

და ჩრდილში მდგომნი
კითხულობენ:
„როგორ ვაქციოთ ეს ჩრდილი
სინათლედ?“

 

VII

როცა კედელი ბზარებს მოიკრებს,
ის ხდება ქვათა გროვა.
ქვა ხელში – მიმართული მიზნისკენ.
ის არ არის უბრალოდ ქვა
ის მოძრაობაა.
არც კედელია, უბრალოდ კედელი.

 

VIII

როცა კედელი ინგრევა
რჩება მხოლოდ ნანგრევები,
მაგრამ ნანგრევები შეიძლება
გახდეს ახალი საძირკვლის ნაწილი
არის ასეთი დისციპლინა:
ნგრევა და შენება.